یه جاییم که اگر ندوم نمیرسم.

تاریخ تکرار میشه.

البته، بهتر از قبل.

آهنگا خطرناکن، داره یادم میاد که قبل اینکه اون کارو کنم ریتم چه آهنگیو مرور میکردم تو ذهنم.

من خوبم، اگر سوپر ایگوم بذاره.

هرچند فرق داره اسمی که سیو شده با اسمی که معرفی میشه، خوشحالم که میخوای من جواب بدمش.

میدونی تو تمام منی؟

:)

مهر تایید میزنی رو ترسی که داره قل قل میزنه تو دلم از چند ماه دیگه.

میترسم نتونم مواظب ملافه های گل گلی جدیدم باشم. سیاه به گلای رو بالشیم نمیاد.

میترسم. میترسم. کابوسه که نگاه کنم تو اون آینه و دلم مچاله بشه.کابوسه که بیام تو اتاق و درو تا بستم بشینم رو تخت و سرمو دو دستی نگه دارم.

 یه پارچه ترسم.

خدایا... تو وجود داری اصلا؟

گیریم داری، وجودشو داری یه روز دل سالومه دلت باشه؟

آسان نگردد تا ابد یک مشکل او.

از اینجا تا اونجا دو دقیقه فاصله ست. دو دقیقس که رفتی. دو دقیقه زمان خیلی کمیه. اگه بگم یوهوووو... بگم صدام کن که دوباره، ممکنه بشنوی. ممکنه صدام کنی. از این اتفاقا که باعث میشه قلب آدم وایسه فقط دو دقیقه فاصله ست. دو دقیقه زمان گرم شدن نسکافم توی مایکروویوه. زمان کفش پوشیدن و سوار آسانسور شدنم و تا دم در ساختمون وایسادنم. دو دقیقه... همش دو دقیقه؟ دروغ میگه تلگرام. لست سین یه عمر و صد سال سیاه.

پ.ن. به قول اون یادداشته میذارم که اینم عادت شه.

پ.ن.٢.قایم باشک.