از اینجا تا اونجا دو دقیقه فاصله ست. دو دقیقس که رفتی. دو دقیقه زمان خیلی کمیه. اگه بگم یوهوووو... بگم صدام کن که دوباره، ممکنه بشنوی. ممکنه صدام کنی. از این اتفاقا که باعث میشه قلب آدم وایسه فقط دو دقیقه فاصله ست. دو دقیقه زمان گرم شدن نسکافم توی مایکروویوه. زمان کفش پوشیدن و سوار آسانسور شدنم و تا دم در ساختمون وایسادنم. دو دقیقه... همش دو دقیقه؟ دروغ میگه تلگرام. لست سین یه عمر و صد سال سیاه.

پ.ن. به قول اون یادداشته میذارم که اینم عادت شه.

پ.ن.٢.قایم باشک.